கடந்த மார்ச் மாதம், கனமழை பெய்து கொண்டிருந்த ஒரு இரவில், கோவையிலிருந்து பாலக்காட்டிற்கு செல்லும் பேருந்தில் 55 வயதான கன்னையா பயணித்துக் கொண்டிருந்தார். கொண்டிருந்தார்.
மலைப்பாதையில் ஆடி அசைந்து சென்ற அந்தப் பேருந்து, இரவின் அமைதியில் கர்ஜனையுடன் நகர்ந்து கொண்டிருந்தது. பேருந்தில் வெறும் பத்து பயணிகளே இருந்தனர். முன் இருக்கைகள் காலியாக இருந்தபோதிலும், கன்னையா கடைசி இருக்கைக்கு முன்பு அமர்ந்திருந்தார்.
ஈரமான உடைகளுடன், மலையின் குளிரில் அவர் அமைதியாகப் பயணித்தார்.திடீரென, பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றது. சுமார் 35 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு இளம் பெண் ஏறினாள். பேருந்து காலியாக இருந்தபோதும், அவள் நேராக கன்னையாவின் அருகில் வந்து, "அப்பா, இங்கே அமர்ந்து கொள்ளட்டுமா?" என்று கேட்டாள்.
கன்னையாவிற்கு இது சற்று விசித்திரமாகத் தோன்றினாலும், அவளின் மரியாதையான பேச்சு அவரை அமைதிப்படுத்தியது. "பரவாயில்லை, அமர்ந்து கொள்" என்று அவர் கூறினார்.அந்தப் பெண், கைப்பையில் இருந்து ஒரு சிறிய துண்டை எடுத்து, தலையைத் துவட்டியபடி கன்னையாவிடம் பேசத் தொடங்கினாள்.
"எங்கே போறீங்க? என்ன வேலை செய்றீங்க?" என்று ஆரம்பித்து, அவரது குடும்ப விவரங்கள், பின்னணி என அனைத்தையும் விசாரித்தாள். கன்னையா, அவளின் மகள் போன்ற பேச்சில் சற்று இளகி, பதிலளித்தார்.
ஆனால், முன் இருக்கைகள் காலியாக இருக்க, இவள் ஏன் தன்னருகில் அமர வேண்டும் என்ற கேளவி அவரது மனதில் உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது.பேருந்து இரவின் இருளில் மெல்லிய விளக்கொளியில் பயணித்தது. பயணிகளில் பலர் உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.
கன்னையா மட்டும் தூக்கம் வராமல், கண் விழித்தபடி அமர்ந்திருந்தார். அப்போது, அருகில் இருந்த அந்தப் பெண் திடீரென தனது ஜாக்கெட் கொக்கிகளைக் கழற்றி, விம்மி நிற்கும் தனது ஒரு பக்க முன்னுரையை வெளிப்படுத்தி, "என்னோடது எப்படி இருக்கு? தொட்டு பாருங்க.. கூச்சப்படாதிங்க.." என்று கூறினாள்.
கன்னையாவிற்கு இது மின்னல் தாக்கிய அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அவரால் சத்தமிடவோ, எதிர்க்கவோ முடியவில்லை. "என்னம்மா இது? இப்படிப் பண்ணக் கூடாது!" என்ற குரல் தழுதழுக்கக் கூறினார்.ஆனால், அந்தப் பெண் தன் உண்மையான நோக்கத்தை வெளிப்படுத்தினாள்.
"நீங்க அணிந்த நகையையும், வச்சிருக்க பணத்தையும் கொடுங்க. இல்லையென்றால், நீங்க என்னைத் தவறாக நடத்த முயற்சித்ததாக சத்தம் போடுவேன். 20 கிலோமீட்டரில் காவல் நிலையம் வருது, அங்கே உங்களைப் பிடிச்சுக் கொடுத்துடுவேன்" என்று மிரட்டினாள்.
கன்னையா அதிர்ந்து போனார். அவருக்கு இரு மகள்கள்; ஒரு மகளுக்கு திருமணமாகி குழந்தை உள்ளது, இன்னொரு மகளுக்கு விரைவில் திருமணம் நடக்கவிருந்தது. இப்படி ஒரு புகாரில் சிக்கினால், தன் குடும்பத்தின் மரியாதை, மகளின் எதிர்காலம் என்னவாகும் என்ற பயம் அவரை வாட்டியது.
வேறு வழியின்றி, கன்னையா தன் கழுத்தில் இருந்த நான்கு பவுன் தங்கச் சங்கிலியைக் கழற்றிக் கொடுத்தார். ஆனால், அந்தப் பெண்ணின் பேராசை அடங்கவில்லை. "பணம் எவ்வளவு இருக்கு?" என்று கேட்டு, அவரது பையைப் பரிசோதித்தாள்.
அதில் இருந்த 700 ரூபாயையும், அவரது பயணப் பையில் இருந்து ஒரு லட்சம் ரூபாய் ரொக்கத்தையும் எடுத்துக் கொண்டாள். பின்னர், திடீரென பேருந்தை நிறுத்தச் சொல்லி, இருளில் இறங்கி மறைந்தாள்.
கன்னையா மனம் உடைந்து போனார். தன் நகையும் பணமும் திருடப்பட்டதை எண்ணி தவித்தார். நடத்துனரிடம் சென்று, அருகில் காவல் நிலையம் உள்ளதா என்று விசாரித்தார். நடத்துனர் மறுத்தாலும், ஓட்டுனர் ஒரு காவல் நிலையம் இருப்பதாகக் கூறினார்.
கன்னையா தன் அவமானத்தையும் வலியையும் மறைத்து, காவல் நிலையத்தில் புகார் அளித்தார்.காவல் துறையினர் உடனடியாக செயல்பட்டனர். நள்ளிரவு மூன்று மணி என்றால் போதும், அந்தப் பெண் இறங்கிய இடத்திற்குச் சென்று, அவளைக் கைது செய்தனர்.
விசாரணையில் அதிர்ச்சியூட்டும் உண்மைகள் வெளிவந்தன. அந்தப் பெண், கார்த்திகா, பேருந்து நடத்துனரான சுபாஷின் மனைவி. இவர்கள் இருவரும் இணைந்து, தனியாகப் பயணிக்கும் வயதானவர்களை இலக்காக்கி, இப்படியான நூதனமான கொள்ளைகளில் ஈடுபட்டு வந்தனர்.
இவர்கள் ஏற்கனவே பத்துக்கும் மேற்பட்டவர்களை ஏமாற்றியிருந்தனர். மேலும், இந்த வழித்தடத்தில் இதேபோன்ற குற்றங்களில் ஈடுபடும் வேறு நடத்துநர்களும் இருப்பது தெரியவந்தது.
பாடம்: இந்தச் சம்பவம் நமக்கு ஒரு முக்கிய பாடத்தைக் கற்பிக்கிறது. வழக்கத்திற்கு மாறான நிகழ்வுகள் நடக்கும்போது, சூழ்நிலையை அவதானமாக அலச வேண்டும். அறிமுகமில்லாத ஒருவர், குறிப்பாக இளம் பெண், தேவையில்லாமல் அருகில் அமர்ந்தால், உஷாராக இருக்க வேண்டும். உடனடியாக இடத்தை மாற்றுவது பாதுகாப்பானது.
இன்றைய காலத்தில், பணத்திற்காக எதையும் செய்யத் தயாராக இருக்கும் மனிதர்கள் மத்தியில், எச்சரிக்கையுடன் பயணிப்பது அவசியம். கன்னையாவின் அனுபவம், நம்மை எப்போதும் விழிப்புடன் இருக்கச் செய்யும் ஒரு எச்சரிக்கைக் கதையாகும்.
